Beþeri bir düþte sancýlanýp
Tespih sabrýna çekilen
Tanrýnýn insanlarý
Kýrýk çýðlýklar býrakýyor
Sessiz ülkenin karanlýklarýna
Ölüler konuþmuyor
Donup kalmýþ
Sayýklamalarý
Vuruldukça
Kendi düþlerinin
Eski zaman karalamalarýnda
Cennetin eþiðine getirilen bedenler
Her defasýnda
Yeniden yollanýyor
Cehennem sürgünlüðüne
Ki;
Onlar
Zamandan önce
Gördüklerinde gök/yüzünü
Bulutlara tutunarak inmiþlerdi
Yeryüzüne
Oysa
Hep
Aþksýz
Karanlýk
Yarýnsýzdý
Topraðýn yetimliðinde insan
Ve
Gökyüzü yalancý maviydi
Ölüler susuyordu...
Taylan KOÇ