daha altý yaþýndaydým
evimiz
keçi daðýnýn kervan geçmezlerindeydi
köy yolu
okul yolu benim için bir çileydi baba
o dönemlerde ara sýra
halamlarda kalýrdým köyde
açýkçasý biraz da
televizyon meraklýsýydým doðrusu
sen beni hep uyarýrdýn, evimize gel diye
çocuk aklý iþte
ben seni dinlemezdim baba
bir cuma akþamýnda
nasýl da fýrtýnalýydý hava ve yaðmurlu
huy bu
yine heveslerim, haylazlýðým tutmuþtu
cumartesi günü
türk filmini izleyecektim güya
yatsý vakti almaya gelmiþtin beni
gözlerin öfkenden ateþ saçýyordu baba
evimize varýnca
yediðim o dayaðý hiç unutmadým
üstüme kapanarak
ninem kurtarmýþtý beni
ha bu arada
dün gece nineciðimi gördüm rüyamda
saçlarýmý okþuyor, yanaklarýmdan öpüyordu
uyandýðýmda,
yokluðuna aðladým baba
þimdi
adýný taþýyan torunun evde deðil
öyle bir yaðmur var ki dýþarýda
kýþ gününde bile
þimþekler çakýyor üstelik
geceyi bölen o ani parýltýlar
kaygýlarýmýn yangýnlarýna benziyor baba
sözün özü
çok haklýymýþsýn, hem de nasýl
ben de baba olunca
hanyayý, konyayý anladým baba
16.01.2013-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.