Çekilirken kelimeler mahzenine
Hep yalnýzlýk yakamozlara kalýrdý suskunluðun mavisinde
Derin hasretlerin çizilen güncesinde
Ay doðar sokaklar boðulurdu Ankara’da…
Alabildiðine bir karanlýk çökerdi tüm caddelere
Rýhtýma koþan birer çocuk olurken kumrular
Nakaratýndaki þarkýlar donardý
Soðuk bir ayrýlýðýn kar dökümlü senfonisinde…
-Kýrýk sazlar, teli kopmuþ kemanlar,tuþu eksilmiþ piyanolar-
Sonbaharlý sözcükler dökülürdü
Keskin uçlu mýsralarýn mevsimsel kýlýcýndaki kinayesinde
Þairler vurulurdu
Daha az önce gezindiði kendi kaldýrýmlarýnda
Caddeler beþeriyetin ölüm barikatlarýný kurardý toprak/da…
Bir memleket hasreti eserdi rüzgarýn ellerinde
Avuçlarýnda gurbet besleyen Anadolu kokulu bir þair
Zindandan hep yazardý sevdiðine sevdalý mektuplarýný
Zulasýna sakladýðý biraz topraðýn sevinciyle…
Gömülmek deðildiyken tarihteki niyeti,
Bir vatan mezarlýðý bir de Piraye’siydi tek dileði
Uçurumlara atýlmýþ ruhuna eþlik ederken kalemindeki þiirleri
Vatan kokulu hasreti buluþtu bir aþkla bir kavþakta
Yaþamla ölümün arasýndaki bir Araf’ta…
Bir “Nazým” topraða
Bir yazým sayfalara
Bir yazým kýþýnda buz tutan kuraklýða
Bir ayazým sol tarafýma eklenirken
Kelepçelerin pasý sinmiþ bir þairin yüreði geldi aklýma…
Sürgünde sürgün verdi hasretin
Sakýn üzülme “Piraye-“
Yüzümde üzüm, gözlerin esmer tenli toprakta
Sen asma suratýný büyüsün göðsümüzdekiler
Sana birazdan memleket kokulu mektuplar yazacaðým
Hücremin açýk demir parmaklýklarýnýn arasýndan….
Satýrlarýma baþlamadan önce seni memleket kadar özledim
Þimdi son vermeliyim mýsralarýma
Önce memleketime göm beni
Sonrada sen gel senin için açýk býraktýðým yürek yataðýma…
Takvimde birler çoðalýyorken
Bir sen bir vatan bir bu þiirler
1,1,1, oluyor, hep toprakta dik duran gölgesini istediðim o çýnarla ….