Rabýta yapmayan kalp, akýlsýz baþ gibidir;
Çünkü feyizden mahrum, kaskatý taþ gibidir!
Ýnsaný hidayetten alýkoyan nefistir;
Yetmiþ iki þeytandan daha kavi, necistir!
Ýki kaþýn ortasý onun durduðu mekân;
Daðýlýr tüm bedene gazaba bulur imkân!
Nefsi dizginleyense kalbe inen nur, feyiz;
Bu mümkün rabýtayla hüküm açýk ve bariz!
Mevla meyveyi daldan, nuru kalplerden verdi;
Bu nura ancak kiþi rabýta ile erdi!
Kötülüðü yok etmek farzý ayýndýr kula;
Cahillikten kurtulmak elbet mümkün okulla!
Rabýta, Üstazlarýn arasýnda nurdan bað;
Priz’e takýlý fiþ, gönle ýþýk veren að.
O baðýn bir ucunda uçsuz bucaksýz umman;
Diðer ucundan akan, kulun derdine derman!
Salih Yýldýz…12.01.2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.