Veysel Karani

(Þehitlerim. Can þehitlerim 68 )
(H. 37’de Sýffýn Savaþý’nda þehid düþtü)

Veysel Karn’i (Karani) RA

O’nun gerçek ismine; Üveys bin Amr denir,
Yemenli olup, Karn’i diye de bilinir,
Doðduðu yer olan Karn’e nispet edilir,
Veysel Karani diye meþhurdur Üveys’im.

Köyünde doðup büyüyen Üveys-i Karn’i,
Hz. Peygamberi görmeyi çok istemiþti,
O’nu göremediðinden sayýlmaz sahabi,
Tabiin büyüklerindendir Üveys’im.

Peygamberin risaletini köyde duydu,
Resulü görmeden hemen Müslüman oldu,
Râsûlullah’ýn aþkýyla yanýp tutuþtu,
Annesinden izin alamayan Üveys’im.

Annesi ki; ateþler içinde yatmakta,
Üstelik annesi, hem hasta, hem de âmâ
Oðlunun Muhammed aþkýna aðlamakta,
Deve çobanlýðý yapan Veysel Karani’m

O’nun annesinden baþka yoktu kimsesi,
Vaki deðil, çoban ücreti istemesi,
Meþhur denir, O’nun azla yetinmesi,
Ne verirlerse razý olandý Üveys’im.

O’na bir zaman, mecnun gözüyle bakmýþlar,
O’nun gönlündeki aþký anlamamýþlar,
Üveys’in haline de acýyýp yanmýþlar,
Kendini halktan gizlemiþ olan Üveys’im.

Hz. Râsûlullah, Yemen tarafýna dönmüþ;
“Yemen’den rahmet rüzgârý esiyor” demiþ,
“Üveys ki, Tabiinin hayýrlýsý” demiþ,
Cafer-i Sadýk’tan sonra olan Üveys’im.

Ýslâm Ümmeti’ne þefaatçi kýlýnmýþ,
Hz. Râsûlullah, ölmeden vasiyet yapmýþ,
Hýrkasý da, Üveys-i Karni’ye salýnmýþ,
Baþ gözüyle Resulü görmeyen Üveys’im.

Peygamber aþkýyla ömrü boyunca yandý,
Her hali ve sözüyle nasihatler yaptý,
O, Hacc farizasýnda Medine’ye vardý,
Resul türbesinde bayýlandý Üveys’im.

Hz. Ömer ve Hz. Ali, Kûfe’ye gitmiþ,
Hýrka-ý Saadeti de Üveys’e vermiþ,
Muhammed “Ümmetime dua etsin” demiþ,
Râsûlullah vasiyetine uyan Üveys’im.

Üveys, Hýrka-ý Þerif’i hürmetle aldý,
Yüzüne-gözüne sürüp, öpüp kokladý,
Az ileriye gidip, onu yere yaydý,
Ellerini açýp dua eden Üveys’im.

“Ya Rabbi! Bu aciz kuluna þeref verdin,
Ömer ve Ali’yle kokusunu gönderdin,
Sen Muhammedi’ni has kulun diye sevdin,”
Diyerek gözyaþý döken Veysel Karani’m.

“Rabbim! Ümmeti baðýþlamadýkça giymem,”
“Yarýsý” diye nida gelmiþti göklerden,
“Rabbim! Hepsini affetmeni isterim ben,”
“Ah” çekerek aðlayandý Veysel Karani’m.

O hýrka; Ýrisan beylerine kadar geldi,
Bin altý yüz on sekizde, Osman’a verildi,
Hýrka-ý Þerif Camii’nde hep sergilendi,
Her sene Ramazan’da çýkarýlýr Üveys’im.

Üveys, Hýrka-ý Þerif’le uzaklara gitti,
Ömer’in davetiyle Medine’ye geldi,
Pek az kimse onunla olup sohbet etti,
Basra’da sakince yaþayandý Üveys’im.

O der ki; “Her zaman ölümü yanýnda bil,
Ýsyana bak, günah küçüklüðüne deðil,
Allah’ýn bilmesi, senin için kâfidir,”
Her sözün, her halin nasihatti Üveys’im.

“Ben! Yüksekliði aradým, tevazuda buldum,
Baþkanlýk aradým, halka nasihatte buldum,
Neseb aradým, takva, ibadette buldum,
Þeref aradým, kanâatkâr olmakta buldum,
Rahatlýk aradým, þükrederek, zühd de buldum,
Zenginlik aradým, tevekkül etmekte buldum,”

Sade ve þatafatsýz hayat yaþamýþtý,
O, Sýffýn Muharebesi’ne katýlmýþtý,
Bu savaþta þehitlik makamýna vardý,
Selamlar olsun sana ey Veysel Karani’m.

Eðrilik bulunmayan bir doðruluk iste,
Gevþeklik bulunmayan bir de gayret dile,
Ölüm gelmeden hazýrlanýver ölüme,
Senin hesap günün zor geçmesin yiðidim.

Helâlýndan ye, Salihlerle de sohbet et,
Gündüz çalýþ, geceni doldursun ibadet,
Sen kullukta gösteriver, her daim gayret,
Mükâfat Allah’tan beklemeli yiðidim.

Doðruluk; üstüne konan her þeyi keser,
Helal harmanýna Hýzýr rüzgârý eser,
Ayýpla meþgul olan, ayýplarla gider,
Vakti boþa harcayan sevilmez yiðidim.

Güllerin dili Leyla diyorsa,
Mecnun olmak gerekir o yolda,
Sevda yüreðe hâkim olunca,
Dünya zindan görünür yiðidim.


Þair: Abdullah Yaþar Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: