lemide
ZİLLET
lemide

ZİLLET


ZİLLET


saçlarından kovaladığın güneş kadar sürgünüm sana

geceyi doyurmak için
yetim ağıtlar emzirdim koynumda
irin sağdım kadınların göğsünden
delişmen kaderime içirdim
acele etmedim
bu satırları karalarken
duraklattım kalemi
seni hatırladığı yerde
her cümlede kirli gülüşlere astım ellerimi
sonra durdum
kendimi çarptım kendime
ey ruhuna katman katman örüldüğüm
ruhumu kanattığın yerdeyim

kirli bir cümleyim
kelimelerin ardında leke leke
gözyaşındaki izim
içine düştüğün gizim
gözlerime dokunan uykular düzmece
saçlarımda kısıldı yağmurun sesi
acemi kasırgalara sürgün
azat ettiğim gölgeler
kimliğini kaybet yüreğimin sokaklarında
alışkanlık etsin ayakların kapıma
doyasıya sev diye
sevgi bırakıyorum sana

indim gecenin kirpiklerinden dizlerine
bulandı geçtiğim sular
vuruldu suretin ay i mgesinde
çatlak seslerinde inledi yıldızlar
bir tek sende durakladım
unut mevsimini düşük yaptı takvimler
her kelime ziyan
her cürüm sensiz
kaçırmadım kendimi
her sözcük nuh’un gemisinde rüzgar
her ayrılık tufan
ertelenmiş günleri
geçip giden mevsimleri
sana çaptığım geceleri
geri çağırıyorum zilleti
bu şiirin enkazında yaktım kendimi
gözlerimden çekip giden gölgen değildi
içim deki çocuğun masalıydı
hoyratça boğdun
haykıramadı ellerin de


Nefesiyle şiirime hayat veren Gülser ATEŞ Hocama sonsuz saygılarımı sunuyorum



Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.