hiçLER VE hepLER

Her þey ne kadarda uzaktý doðuda.
Bir yemeðim bile bana Hakkari’den geliyordu.
Suyum için Muþ’u dolanýrdým Aðrý eteklerinden.
Van’da hissettim ben yaþamýn çaresizliðini.
Ýzmir alkoller ýþýklar içinde uyurken geceye, yatýlmazdý Þemdinli’de.
Çünkü orada uyumaya yatmak çok insafsýzcaydý.
Tüyler diken diken batardý çocuklarýn yüreðine.
Çocuklar yüreksiz büyür bedenlerinde.
Yürek vardý da; çalý çýrpý uðruna...

Býyýklý geçerdi, böyle dað görünümlü,
Herkes korkardý.
Sakallarý olmuþtu, kýþýn ýsýnabilmek için fazlaca
Boynunda poþu, meydan okurcasýna yýllara,
Yürürdü bombalý yollarda.
Koþar adým deðil ha!
Sakin..Sessiz..Ve bir o kadar da haykýrýrcasýna..
’Býyýðým uzadýkça terör damgasý yedi yüzüm.Oysa kesecek para bulabildin mi? Çoluk çocuk korkusuyla kýllarý düþünebildin mi? diye soran olmadý bana hiç’ derdi hep...

Analar vardý; çocuklarý kucakta, hiç kaldýrýp baþýný bakamayan aydýnlýða..
Kundakta arardý hep ýþýltýyý.
Denk düþmezdi ama güneþ diye çocuðunun masum yüzünde gezdirirdi ellerini..
Elleri nasýr tutmuþtu duaya açýlmaktan...
Bildiði bütün yalvarýþlar edilmiþ,
Eller nasýr tutulmuþ,
Ama hiç bir dua kabul tutmamýþtý...

Genç kýzlar vardý, daha doðmadan beþik kertilmiþ..
Onlar bilmezdi Antalya’nýn hayallerini.
Sahil çocuklarý gibi güneþlenmeyi,
Pop þarkýlar dinleyip kendinden geçmeyi bilmezdi.
Yarýnsýz...Kürtçe þarký dinler...
Mecburiyetten yanardý bedenleri.

Askere uðurlanýrdý bacak kadar boyuyla;
Boynunda emziði, sýrtýnda Türk Bayraðýyla delikanlýlar.
Korkmak onlarýn kitabýnda yazmazdý.
Koþar adým giderlerdi vatan için savaþmaya.
Hem en çok onlar yara alýr.
Hem en çok onlar atlardý bir karýþ toprak uðruna..

Sevdalarý vardý doðuda doðanlarýn.
Yürek bir yandý mý Silivri’de; ateþe boðardý sevdiðini de..
Kaþta gözde deðildi onlarýn iþi,
Kanda canda arardý aþký meþki.
Urfa yanýðý teniyle, sesiyle bir türkü tutturdu mu;
Herkes duyar bir darlýðý vardý.
Ýçine girince söyleyenin; doðuya sýðmaz, Irak’a Ýran’a taþar bir bollukta yaþardý.

Bir yiðit vardý Erzurumlu.
Koyun gütmekti tek iþi.
Güdülürken de kendisi, kaval çalmaktý en büyük neþesi.
Ezaný duyunca namazýný hiç kaçýrmazdý,
Öðretmiþti koyunlarýna da namaza durunca sesiz kalmayý.
Evde on çocuðu; dokuzu iyi, biri þehitti..
Her açýdan görülebilecek bir duvara asýlmýþtý Mahsun’un resmi.
Zaten evde pek az duvarlýydý.
On biri de sýðabiliyordu küçücük kör belaya ama
Ýçleri taþmýþtý Mahsun uðruna yana yana..

Kör topal yürümeye çalýþýr.
’Gitmem gayrý hiç bir yere, bu zavallýlarý býrakýýý’ derdi Aksal dede.
Hiç görmediði denizler kadar büyümüþ derdi baþýnda,
Hep yalnýz kalmýþ tek baþýna.
Yüzü ekþimiþ, bin bir tarafý eksilmiþ ’Gül Yüzlü Gonca’sý gidince..
Karýsý yirmi bir yýl önce göçmüþ bu dünyadan.
Eþyalarýný da ardý sýra göçürmüþ hiç durmadan, tam yirmi bir yýl önce Aksal dede.
Þimdi ölmeyi bekliyor...
’Gül yüzlü Gonca’sýnýn da onu beklediðini zannediyor.

Kuþlarý, kýrlangýçlarý vardý Iðdýr’ýn.
Uçmayý en çok onlar baþarýrdý.
Her savaþtan kaçarak...
Her gürültüden uzaklaþarak..
Hem býrakmazlardý çorak topraðý,
Hem de gökyüzü onlarýn iþgali altýndaydý.
Ýkisini birden idare edebilen en güzel canlýydý Iðdýr’ýn uçanlarý.

Geceleri vardý Ardahan’ýn, yazýk edilmiþ...
Yazýk edilmeye mecbur edilmiþ yýllarý vardý.
Yazýk bir kadere terk edilmiþ Ardahan hep; hiç yaþanmadan..

Hiç’ler ve Hep’ler doðudaydý..
Oysa güneþ hep ilk doðuda doðar;
Doðuda insanlarý hiç bir zaman güneþ doyurmazdý..

O tüylerini diken diken eden yürekli çocuklar...
O dað görünümlü býyýklý adam...
O elleri nasýr tutmuþ ama hiç bir duasý kabul tutmamýþ analar.
Daha doðmadan kertilmiþ genç kýzlar...
Ölen ve öldüren delikanlýlar...
Sevdalýlar...
O Erzurumlu Mazlumlar...
Þehit düþmüþ Mahsunlar...
Kandýrýlmaya kanmýþ Aksal dedeler...
Ýdareli en güzel uçanlar...
’HÝÇ’ yaþayamadan...
’HEP’ yaþarcasýna...




Sosyal Medyada Paylaşın: