Zefinda

Cansýzdýr hayaller bir baþýna dolaþýr gemilerin evhamsýz umutlarý olurlar bazen
Sor ki kim nerdedir Zefinda uçkurunda yanaklarýn hapis çýðlýklarý kopmakta
Neye kendini feda edersin ölüm mü olmayacak ölüm mü nereye gideceksen
Hayata ölümü baðýþla sen de ölümden bir parça ol umut mesela yalnýzlýktan çýkmýþ
Zincirlere özgürlüðünü özgülük ruhunu vermiþ begonyalar mesela
Arkanda sürünen anýlarýn mesela onlara azadlýk mührünü ver
Yaþamasýný öðrensinler zefinda senden baþka bir aný olarak
Vurur kan beyne, ruhumdan binalar kesildi parça parça
Temelinde sen kal sadece anlayamadýðým ýþýklarýn doruðunda

Kal ebedice bir çýð ol akan emsalsiz þelalerde ; keman olup çalsýnlar yüreðimde
Benden sonsuz hayatýn nefesini al saçma bu sular

Doðduðundan beri


çaresiz dört duvarýn týnýsýyým
Kopkoyu güneþler doðdu Venüs’te ve bu zaman suskun
Senin yüreðinde olan gibi suskun
Konuþmuyorsun
Silinmiþ mutluluðun
Yaratamam baþtan baþa seni ve sonraki benleri bir zamanlar vardý
Geçmiþe mahluk olurlar anlayamadýðýn hisler
Býrak da gitsinler

Benim de gideceðim gün be gün yakýn

Kollarýný sar yapraðýndan düþen sevgini; neþesiz biraz

Sakat bir çiselti olur da
Yaðmurundan güneþi akýtýrsa yüreðime

Saçlarýnýn baðý kopar arsýz bir nimet olur
Ýnsanlarýn gölgesinden ýþýk yarat Zefinda

Gideceðim gün be gün yakýn
Vedalarý unut Zefinda
Yarýn ve yarýnýnýn yarýnlarýnda
Kavuþmalýdýr
Siyah beyaz umutlar

Sosyal Medyada Paylaşın: