Yüz çevir gayriden, tek cismim düþün Ýstersin hep ismim an, kara gözlüm Diyorsun, ben olsam tek gerçek düþün Pervane misali yan, kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Öyle bir sevda ki en karasýndan Kurtulmak ne mümkün aþk yarasýndan Ben öldüm o kadar can arasýndan Sen verdin yeniden can, kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Her yeri kaplarken aþkýn, ihata Acizim, eyledim sayýsýz hata Yine de dönmedim sözümden kat’a Sizi sevmek þeref, þan kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
O nasýl gözlerdi, nasýl bakýþtý O bakýþ, gönlümü hepten yakýþtý Çaðladý yüreðim, dýþa akýþtý O akan yaþ deðil, kan kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Sarmýþken ruhumu her türlü heva Hoþ gördüm nefsime cefayý reva Anladým Sizsiniz derdime deva Sen beni hep böyle san kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Doðdunuz bir güneþ misali Van’dan Bir Iþýk býrakýp göçtünüz han’dan Ýstanbul kokuyor, Ankara bundan Kararmýþ kalplere tan kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Ey gönlüm; seversen þudur ki riskin Düþersin dillere, olursun miskin Mecnun da deseler, sevdandýr teskin Meftun’um bu sözüm son kara gözlüm Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm… Ýstanbul kokulum, Ankara gözlüm…
Kadir Çetin 11-12 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
meftunnn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.