ANAMA

Hâlimi dert edip sorma ihtiyar,
Dizlerim gitmiyor, durdu be anam.
Yüzüme bakýp da sanma bahtiyar,
Beynimi yokuþlar yordu be anam.

Sekseni devirdik daha kýrkýnda.
Yüz ona ulaþtýk býçak sýrtýnda.
Sýkýþýp kaldýkça belâ çarkýnda,
Yalnýzlýk içime kordu be anam.

Hükmüm geçmez oldu gönül kuþuna.
Daldan dala atar boþu boþuna.
Bir savaþa girsem garip baþýma,
Üstüme saldýrýr ordu be anam.

Suçlu kim,suçsuz kim,karýþtý gitti.
Hatýrým sayýlmaz, itibar bitti.
Hele þu muhannet periþan etti,
Bitmiyor çilemin ardý be anam.

Acýyý ekmeðe katýðým yaptým.
Aðrýmý, sýzýmý içime attým.
Umutla uyandým, korkuyla yattým,
Derdimi anlatmak zordu be anam.

Gördüðüm herkesi ben gibi sandým.
Düþmaný dost bildim, dostlara kandým.
Cehennem misali yandýkça yandým,
Her yanýmý ateþ sardý be anam.

Açlarýn hâlini bilmiyor toklar.
Baðrýmý gül deðil, dikenler yoklar.
Hele kuluncumdan yediðim oklar,
Beni can evimden vurdu be anam.

Bin cefâ okudum soluk rengimde.
Bir vefâ görmedim kendim kendimde.
Ehl-i harap oldum sevdâ cenginde,
Virân oldu gönül yurdu be anam.

Ne gül var bahçemde,ne bülbül öter.
Yaralý kalbimi sýzlatma yeter.
Ne günler yaþadým ölümden beter,
Kanýmý canýmý sordu be anam

Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın: