ZATEN

...
Ýçli bir musiki týnýsýnda zikreder firarým.
Ruhsuz zaman yapraklarýnda an an bir can ararým.
Kin tutmuþ uzanan matemi gençliðe hapis bir el,
Kapatýr gözleri kalbinin utanma çekil ve gel.
Kastý var mý söyle sesime eþlik eden nefesime?
Kýrýlmadýkça dizlerim buseler konar sessizce.
Doðmamýþ bir kýrgýn hesabýný yaparým, düþlerim.
Kýr dediðin dizlerim, eðilir ve hissederim.
Ummadýðýn bir anda kýrýþýmda kýrýlýr dizlerin.
Ben cesaretsizim yalvarmaya meyleder lisaným
Duaya kalkan güçsüz ellerim düþer kucaðýma.
Söyler beþer aþka meyledip bükülen dudaklarým,
Aþkýn sahibine yeter yalvaramaz vuslat için.
Aðlamalarým içinde boðulduðumdan berri hep,
Geride kalan bir anýn sakinliði eþliðinde,
Yudumlarým sýcaklýðýnda demlenen zatenleri.
Yine de vazgeçemem bu teselli harf kümesinden.
Cümleler sýkýlýr, ses kýsýlýr, “yaz” dirilir zaten.
Bir yerlerde hala çýnlar mý sesim ey sevgili?
Duyar mýsýn sessizliðimi uzak umulmazlarda?
Ýçin sýzlar mý her sessizlikte?
Yankýlarda döner misin ben dediðim sana?
Sahi hiç bulabildin mi beni?
Ya da boþ ver ey sevgili,
Zaten var olmayý ne zaman becerebilmiþtik ki...


Sosyal Medyada Paylaşın: