Hayat mihenk taþlarýný saydýrdý yine
bir bilmem ki kaç zaman var saymayý bilmediðim
öylesine erdiðim akþamlarýn
mutlu baþlangýcýydý güne
sonra bildim
içim acýdý her fýrça darbesine
yine sonra güldüm eðlendim
birileri hep vardýlar
kimileri düþtüler elekten öylesine yine
zaman öðretti hatta ezberletti derslerimi
ve ben iyiydim bir çoðundan
bazýlarý da benden iyi
kýskandým ama hiç siyaha boyamadým fýrçamý
belki evet en fazla gri oldu tualde bir yerler
en çok maviyi sevdim
mihenk taþlarýný silse de zaman
astarým hep mavi oldu urbamýn
görünmese de olur
hissettim hep
hem de olanca kuvvetiyle güneþi ayý karý tozu topraðý
hep böldüm umudumu aklýmý zevklerimi güneþimi gecemi
tek hüznüme dokundurmadým kimseyi
bana özel yerler beni seven eller
bir sayýdan diðerine
açtým yüreðimi sadece kendime
nedensiz deðildim
çok amacým vardý yaþamak için
hayatla dans ediyorum þimdi
aklýma bedenime sahip bekliyorum
renk dediðin gözün gördüðü
yaþamsa hissettiðim
gönlüme taht kurdun geçmiþim
her þeye teþekkürler...