Bir bataklýkta boðuluyor ruhum
her geçen gün milim milim gömülüyor
ellerimi uzatmaya halim kalmamýþ
uzatsam da tutacak tek el olmadýðýný bilirim
yalnýzlýk öyle bir iþlemiþ ki iliklerime
bir masal olmuþ gecelerde anlatýlan
satýr satýr hece hece yazýlan bir þiir
ilmek ilmek renk renk dokunan bir kilim
gönül evinde hiç yer verilmeyen bir can
bulut bulut üzerimize yaðan
aslýnda hiç varolmayýp varlýðýna inandýðýmýz aþk
þimdi fikirler keþmekeþinde boðuluyorum
ben adým adým yaklaþýyorken
sen koþarak kaçýyorsun doðrulardan
tükenme noktasýnda buluþuyor ruhlarýmýz
gözlerden akarken yaþlar dillerimiz lala
radyoda bir name kulaklarý dolduran
söz vermiþtin bana diyor ses
yüreðime saplanýyor ince bir sizi
kulaðýma deðen her kelimede
anýmsýyorum tutmadýðýn tüm sözleri
karanlýk yaðarken üzerime gün doðumunda
gönül kapýmda titriyorsun yavru kedi gibi
anlamak istemesen de kapandý bu kapý ebediyen
açamayacak sahte gülüþler yalan sözler
boþuna bekleme asma kilit senin armaðanýn
aðlama bir zamanlar ömrüm dediðim
düþünmeden hayatýmý adadýðým adam
sendin düþünmeden sonsuz güvenimi
kendi dilinle sabah ayazýnda idam eden
bense senli geçmiþimi toprakla örttüm kefenlemeden ….