Güneşimin Gölgesi
O ki sevmenin beden bulmuþ haliydi,
Güneþin gölgesiydi yeryüzündeki,
Ayýn ikizi…
Söylenmiþ tüm þarkýlarýn nakaratýydý,
Dinleneceklerin melodisi…
O, rüzgârýn esme nedeniydi benim için…
O, aylardan eylül gelince yapraklarý döken aðaçlarýn yeþilliklerini emanet verdikleri bir aþk hýrsýzýydý…
Zamanýn kuyusuna atýlmýþ bir dilekti O,
Unutulmayý imkânsýz kýlan bir soyutluktu…
Uzun kýþ gecelerinde içimizi ýsýtan bir masalýn kahramaný,
Geceleyin gezen cinlerin prensesiydi O…
Her ne kadar biz onu unuttuðumuzu zannetsek de
O geceyi bölen,
Bir kýlýç gibi ikiye ayýran çýðlýklarla aynýmýzda bitecek…
Unutamayýz O’nu…
Topraða atýlan her adýmda,
Uçan kuþlarla bize selamlar ulaþtýracak…
Belki denizlerdeki dalgalar bize O’nun sýrlarýný getirir…
Hem O unutulmuþluðun dipsiz uçurumlarýna köprüler kurmadý mý?
Cesaret edip bakmaktan korkarken biz,
O rüzgârlarýn sýrtýnda geçti en derin vadileri,
Sonsuz okyanuslarý…
Çemberin daraldýðýný fark etsek de O’nu beklemeye devam etmeliyiz…
O,
Bizi parmaðýmýzla gösterebileceðimiz en uzak ufukta,
Alevden bir atýn sýrtýnda bekliyor…
…O’na ulaþmalýyýz
Vazgeçemeyiz…
Selver Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.