Hayat bir sahne bizler figüranýz
Üzerimize biçilen esvaplar
Elimize tutuþturulan senaryo
Her geçen gün kendimizi kaybederek
Oyunumuzu sergiliyoruz
Saðanak yaðýþlardayken gözlerimiz
Gün doðumunda asýlý gülüþlerimiz
Sahtelikler sarýp sarmalamýþ ruhumuzu
Tatlý tebessümde çatallý diller
Karanlýk ormanlarda gizlenmiþ gerçekler
Kalmamýþ bebeðin saflýðý
Ananýn merhameti
Babanýn gücü tükenmiþ
Bir girdap olmuþ sahtelikler
Çekmiþ içine bizi yavaþ yavaþ
Cehennemin makyözü iþ baþýna
Riyakarlara çiziyor sevda maskesini
Hüzünlerde giydiriyor sahte mutluluðu
Gözlerden damlayan piþmanlýðý
Ustalýkla kamufle ediyor
Her sahne mutluluðu anlatýyor
Oysa çoktan unutulmuþ
Seyirciler hatýrlamaya çalýþýrken
Anýlar cenderede anýmsayamýyorlar
Ekilen tüm umutlar donmuþ
Ýhtiras fýrtýnalarýnda
Her oyunun sonunda yorgun beden
Ýhanetin küfüyle süslenmiþ odada
Yabancý tenlerin kirlettiði yatak da
Zebanilere sattýklarý uykuyu bekliyor
Belki de gelir rüyalarda sarar umutlar diyerek
Azrail’in kollarýnda kapanýyor son perde ….