deðmiyor ellerin yalnýzlýðýma kayýrýyor yýldýzlar benden uzaða seni
aðlamayý öðretiyorum kendime ozaman bilmiyorumki aðlatmak ne demek
boynumu can acýtarak eðiyorum artýk usul usul katilim oluyor yýldýzlar,çekiliyor içimden kan
bense ; bir soytarý huysuzluðunda mülteciyim kendime bilirsin her zaman
yargýlanmak da ne demek defalarca asýlýyor ruhum pis bir boþluða kokusunu duydukça tende uykunun avunuyor göz kapaklarým,kendine sararýyor güzelim bahar
saðrýmda sen, solum ayaza kesik ayaklarýmdaki derman þüpheli adým peþinde her gidiþte içime düþüreceði ateþi pençe pençe körüklemekte zaman
zaman; inatla etimi bedenimden çekelemekte
hala asi bir yaným kapkara bulutlar arasýndan bir parça umut o yanýmý avutan