þu önümüzde uzanan uçsuz bucaksýz mavi deniz
bize teslim olmuþ gibi görünüyor
oysa biz onun öfkelerinden birer dalgayýz
o bizi, üzerindeki suskularýný bozmamýz için gezdiriyor
onu yüreðimizden nasýl konuþturacaðýz,
kalbimizin simetrisini, kayalarda ve kumlarda parçalamadan
þekilsizlik daima bir þekil arayýþýdýr
sayýsýz nebula’larýn orion’a göz kýrpmasý gibi
biz ezelden arayýþa soyunanlar
dönmekteyiz þimdi
özlemlerimiz soluklarýmýza asýlý kaldý
katý kalýplara girerek, buhura dönüþerek
bir kez daha yeniden baþlamak için dönmekteyiz
önümüze çizilenden baþka ne var ki yaþanacak
doruklara yükselmekten,
parçalanýp tutku ve özgürlük kanadýna konmaktan,
baþka ne var ki yaþanacak…
ezelde toprak bedenimize üflenen usarede
tatlý bir seda ile oluvermedik mi
þimdi, o sedanýn sarhoþluðu içindeyiz
o sesi aramak içgüdüsü yüreklerimizde
müzikler yazarýz, O’ nu söyleriz.
cesetlerimize býrakýlan nur-u endamýn hapsindeyiz
ýþýðýn kaynaðýný tekrar görebilmek özlemlerimizde
þiirler yazarýz, O’nu söyleriz
arayýþýmýz hiç bitmez bizim
biz O’nun, bu karanlýk dünyada kaybolan yitikleriyiz
hep þarký söyleyebileceðimiz
ve özlemlerimizi duyurabileceðimiz
kýyýlarýn arayýþýnda olacak mýyýz
ancak þimdi neyin dalgasý duyacak bizi
tükettiðimiz bu anlamsýz lisanda
sevgi yoksulluðu paçalarýmýzdan dökülürken
hiç duyulmuþ muydu, O
topraðýmýzý karýp biçim verirken
ve alýnlarýmýza geleceðimizi çizerken
ama aþkýn eli hâlâ üzerimizdedir
öyleyse bu suskunluðu yýrtýp atmalýyýz
mevsimlerin yüzleri dikilse de karþýmýza
dudaklarýmýz alevlerle yansa da
aþký þakýmalýyýz
damarlarýmýzda dolaþan kanýmýz
O olsun
soluðumuzda kokan güzel kokumuz
O olsun
anlar vardýr, ayrýlýðýn ölçülemeyecek uzun sürelerini tutar
anlar vardýr, kavuþmanýn yürünemeyecek çileli yollarýný yutar
ayrýlmaksa aklýn tüketilmesinden baþka bir þey deðildir
yaþam umutlarýmýza ve arzularýmýza acýmasýz davranýr bu koþuda
yüreklerimiz acý çeker ama biz anlamayýz
uzaklýk düþümüzle uyanýklýðýmýz arasýnda uzanandýr
eyleme dönüþenle, istek olarak kalan arasýndadýr
uykuda büyür düþte yaþarýz
dopdolu hayatýmýzý
yaþam, peþinden koþtuðumuzda
derin ve yüce,
gizli ve uzaktýr
unuttuðumuzda sýrtýmýza binen bir tuzaktýr
unut(ul)mada bir büyük girdap vardýr ki
ne sesimiz ne de gözümüz aþabilir
oysa engin bakýþla, yaþam ancak ayaklarýmýza ulaþabilir
soluðumuzun fýsýltýsý yüreðinde gezinir
gölgemizin karartýsý düþer yüzüne,
gözyaþlarýmýz göðsünde bahara dönüþür
rüyalarýmýzýn ve düþüncelerimizin karlarý erir
sustuðumuz ve derinliklerde kendimizi dinlediðimizde
düþüncelerimiz kar taneleri gibi düþer
telaþla kanat çýrparak boþluðumuzun bütün seslerini
beyaz sessizlikle örter
düþüncelerimiz
kalbimizin Tuba’sýnda
goncalaþýp çiçek açan bulutlardan baþka nedir
ve umutlarýmýz
yürek rüzgârlarýmýzda
tepelere ve tarlalara saçýlan taç yapraklardan baþka nedir
çiðdem ýþýðý yansýtýr
çünkü birdir ýþýkla
bizse yaþamý
çünkü biriz yaþamla
oysa yaþamý örten ve gizleyen de bizleriz
benliðimizi örtüp gizlediðimiz gibi…
konuþtuðu zaman tüm rüzgârlar, yaðmurlar sözlere dönüþür
soluðumuzun ve gözyaþlarýmýzýn sessiz feryatlarý gibi
susuzluk çekmeseydik biz
yüreðimiz ancak kurumuþ bir denizin kýyýsý olurdu
þýrýltýsýz ve gelgitsiz
ve susuzluk çekmeseydik biz
dudaklarýmýz gökyüzünün gözyaþlarýndan mahrum olurdu
söylemsiz ve sevgisiz
daðlar ve çöller arasýnda dolaþmamýzda
onun serin kalbinin derinliklerini anýmsayacaðýz
çoðu kez neyi özlediðimizi bilmeden
onun engin ve düzenli çizgisinin özlemini çekeceðiz
O, içimizde denize doðru koþan kar tanesi gibi kalacak
hep þarký söyleyebileceðimiz
ve özlemlerimizi duyurabileceðimiz
kýyýlarýn arayýþýnda olacaðýz
ancak neyin dalgasý duyacak bizi
tükettiðimiz bu anlamsýz lisanda;
sevgi yoksulluðu paçalarýmýzdan dökülürken…
(Kelebek Kanadýnda Umutlar...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.