Çok deðil daha dün
Bir çocuk vardý yüreðimde
Uçurtmalar uçuran, misket oynayan
Kýrlarda doru taylar gibi koþan
Çok deðil, daha dün
Gelincikler kanamýyordu, en güzel yapraðýndan
Papatya yapraklarýnda hep “seviyor” çýkardý
Býrakýp gittin ya apansýz
Yanacaðýný bile bile, ateþe koþan pervaneler gibi
Peþinden koþtu bu gönül
Yüreðimin harýnda sönmeyen ateþsin
Gözlerimin ferinde çakýp duran þimþeksin
Kim düþürdü aklýna ayrýlýðý
Kim yaktý bu sönmez ateþi
Oysa
Hephahistos’du ateþ tanrýsý
Ve Prometheus çalýp sana mý verdi
Bir kývýlcýmýyla okyanuslarý tutuþturan
Yüreðimdeki ateþi
Aylardan kasým mý, yoksa aralýk mýydý
Geçip gitmiþti ayrýlýðýn mevsimi
Vakitsiz karlar yaðdý yaz çiçekleriyle dolu bahçeme
En çok sol yaným üþüdü
Sen yaným buz tuttu
Dondu damarda kaným
Ayaza kesti elim, ayaðým
Þahittir gökte ay
Yerde sarý yapraklar
Çok deðil, daha dün
En uzun hikayemi yazdým
Satýr satýr, harf harf
Adýnla tutuþtu sayfalarým
Dokunsan, boþalacaðým sonsuzu içercesine
Dokunsan, döküleceðim avuçlarýna
Kendimden geçercesine
Olmuyor, sabrý zor hasretin
Hüzünler ekip, biçercesine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.