ressam olmuþ yürekler,
çizer maviyi gökyüzüne,
aðaçlardan yeþili çalar gözleri,
açýk yeþil kapalý yeþil ayrýmý yapmaz yürek.
bir çiçek açar þairin yüreðinde,
kurban edilir her mýsra sevgiliye...
dudak dudaða deðmeye korkar,
el elde tutuþur o gece,
gözler anlatýr dillerin anlatamadýðýný,
bir kadeh yükselir ilham perilerinden:
þerefe kaldýrýr þair,þiirle kadehini...
þair düþünür biraz,
büker bükülmezleri,
yakar yakýlmazlarý,
ama mertliði yoktur yüreðine,
esir düþer bir aþk kodesine...
durgun akar burada þiirler,
mýsralar aþký söylemeye utanýr,
gözler postacý kesilir o anda,
azgýn olur yüreklerin sahilleri,
her sevdayý barýndýrmaz içinde,
bir bakýþta sahile koyar yüreksizleri...
korkma der yüreklice,
sonra baþlar cümlelere ansýzýn,
sonra býrakýr kalemi,
yýrtar kaðýdý...
yeniden yazmak ister,
yeniden sevmek ister þair...
arar gözü pek kiþileri,
bir ince çizgide sallar eleðini,
kusurlu olaný almaz yüreðine...
þiir kiri barýndýrmaz içinde,
ak sütün içindeki ak kýl çýkar ortaya,
ve bir þiir daha kýzar,
amansýz yaþanýlan,
zamansýz bitirilen aþklara...
ve boynunu büker þair,
gözünden yaþ döker þiir...
bir çýðlýk yayýlýr semaya,
bir avuç açýlýr mevlaya o gece,
bir seven yürek daha kaybolur...
bir þair daha daha küser þiire.