İKİ HECE

*****gidiþin de geliþin kadar ani olmasaydý keþke...*****
Tam dört sene önceydi.
Takvimler aðustosu gösteriyor, yaz mevsimi yavaþ yavaþ sona eriyordu.
Ben senden habersiz kendi halimde yaþýyor, hayata umut dolu bakýyordum.

Hiç hesapta yokken girdin hayatýma,
Beklenmeyen bir misafirdin, hoþ geldin.
Ancak tanýmýyordum bile seni,
Ne adýný biliyordum ne de hakkýnda üç beþ cümle.
Küçücük gözlerin vardý, simsiyah.
Sýcacýk gülümsemen yüzüne öyle yakýþýyordu ki,
Hele o kaçamak bakýþlarýn…
Ne zaman göz göze gelsek,
Tarifi olmayan bir his sarýyordu bütün vücudumu.
Kalbimin ritmi artýyor, mideme aðrýlar giriyordu.
Görünmez bir el sol kaburgamý yerinden söküyordu.
Seninle konuþmak için can atýyor, iki kelimeyi bir araya getiremiyordum.

Ve zaman su misali akýp gitti gözlerinde.
Akþam olmuþ, misafirlik burada son bulmuþtu.
Gidiyordun…
Beni bu þehirde býrakýp kilometrelerce uzaða, kendi evine gidiyordun.
Herkesin evi barký vardý tabi.
Sen kendi evine, ben kendi evimde.
Gidiyordun, gittin.
Giderken kalbimi de götürmüþtün beraberinde.
Bakakaldým sadece ardýndan.
Kýrýk dökük bir avuç hayal,
Ve aklýmda son anda öðrendiðim adýnla.

Artýk kendimin bile inanmadýðý hayaller kuruyor,
Seni rüyalarýmda yaþýyordum.
Zaman geçmek bilmiyor, gülümsemen bir an bile gözümün önünden gitmiyordu.
Ýçimden konuþmak gelmiyor, evden bile çýkmýyordum.
Ýþtahýmda kalmamýþtý zaten, çay bile içmek istemiyordum.

Günler zorda olsa geçmiþ, aðustos sona ermiþti.
Güz mevsiminin habercisiydi eylül.
Oysa ben çoktandýr hazaný yaþýyordum.
Alýþmýþtým artýk kalbimdeki acýyla yaþamaya.
Kendimi de inandýrmýþtým senin rüya olduðuna.
Benimse o rüyadan çoktan uyandýðýma.

Nereden bilebilirdim yollarýmýzýn bir gün kesiþeceðini,
Nereden bilebilirdim Isparta’nýn seni bana getireceðini.
Yolumuzun þehr-i gül de birleþeceðini.
Isparta vuslat beldesiydi artýk benim için.
Evimden çok uzakta ama senin yanýndaydým.
Seninle ayný gök kubbeyi paylaþmak, ayný havayý solumak bile yetiyordu bana.
Seni bulmalý ve bütün duygularýmý anlatmalýydým sana.
Bir gün, üç gün, beþ gün…
Sonunda bulmuþtum seni. Tam karþýmdaydýn…
Yürüyordun ve benden habersizdin.
Seslenecek oldum arkandan nefesim kesildi.
Dilimden sadece iki hece ismin çýkabildi.
Durdun birden. Arkaný dönüp bana baktýn.
Yine sana en çok yakýþan þey vardý üzerinde.
O sýcacýk gülümsemen…
Konuþtuk bir süre ya da sen konuþtun ben dinledim.
Bilmiyordum ne olduðunu. Tam gidiyordun ki arkandan haykýrmak istedim.
Bu defa o iki hece deðildi söylemek istediðim,
Ýki kelime olmuþtu artýk. Baðýra çaðýra söylemek, daða taþa haykýrmak istiyordum.
Bütün duygularýmý iki kelimeye sýðdýrmýþtým.
O gücü kendimde buluyor ama bir türlü konuþamýyordum.
Beklemek zor gelmiþti sana, iþte gidiyordun…
Yine bakakaldým arkandan ama kýzamadým sana,
Bütün kýzgýnlýðým kendimeydi, bütün nefretim, bütün kinim kendime.
Becerememiþtim iþte.
Alýþkýn deðildim ki bende senin emanetin olan o cümleyi söylemeye.
O iki kelimeyle kendimi ifade etmeye.
Sen benim için ilktin ve tektin.

Ama vazgeçmedim senden, vazgeçmedim gülkurusu hayallerimden.
Mutlaka konuþacaktým seninle, kararlýydým.
Ertesi gün tekrar çýktým yoluna. Cesaretimi topladým ve;
Konuþmalýyýz, þu saatte, þurada.

Anlatacaktým sana herþeyi,
Anlatacaktým sana seni görünce ritmi bozulan kalbimi,
Sol kaburgalarýmýn sýzýsýndan bahsedecektim.
Ýçimde sana ait ne varsa dökecektim ve en sonunda o iki kelimeyi söyleyecektim.
“SENÝ SEVÝYORUM”

Buluþacaðýmýz yere gittim erkenden, elim ayaðým titriyordu,
Ve korkuyordum, ya olmaz dersen,ya bana sevgimin karþýlýðýný vermezsen.
Düþüncesi bile beynimi kemiriyordu, ömrümden ömür eksiltiyordu.

Derken geldin ama sadece sen deðildin gelen.
Birisi vardý yanýnda, aramýza çin seddi misali engeller çeken.
Seni benden alýp götüren, beni yýkýlmýþ bir dað gibi deviren.


Sonra… Sonrasý yoktu artýk benim için.
Kýrýlan hayallerimi topladým ve yürüdüm.
Sokaklar bomboþtu sanki.
Kalabalýðýn içinde yalnýzlýða çarpýyordum.
Saatlerce dolandým sokaklarda, amaçsýzca.

Anlaþýlan bu þehir beni seninle sýnýyordu.
Bekledim, en uygun zamaný bekledim.
Günleri haftalara, haftalarý aylara ekledim.
Aylar birikti yýl oldu, ben yýlmadým yine bekledim.
Her hareketine her sözüne yeni anlamlar yükledim.
Umutlar filizlendirdim gönlümün hazan bahçesinde.
Arþ-ý âlâya açtým ellerimi, yakarýþlarým oldun çoðu zaman.
Sessiz çýðlýklarýma gizledim seni.
Ýçime akan gözyaþlarýma hapsettim.
Acýyan yaným oldun, çare bulamadýðým.
En gizli yaramdýn ilacý olmayan, için için kanayan.

Ne yaptýysam olmadý.
Oysa ne hayallerle gelmiþtim ben bu þehre.
Baþrolü vermiþtim sana, rüyalarýmda.
Nereden bilebilirdim bir gün kâbusa dönüþeceðini.

Þimdi gelsen yanýma ve sorsan
Ben senin için neyim diye,
Eksik yanýmsýn derim.
Çünkü senden sonra ben hiç tam olamadým.
Ne gülüþlerim eskisi gibi oldu ne de yaþamaktan bir tat aldým.
Yani geriye kalan eksik bir ben ve aklýmda iki hece ismin.
Ýki heceye hapsettim kendimi.
Ýlktin, tektin ve ayný zamanda son oldun benim için.

Bu þehirdi benim hayallerimi yýkan.
Seni benden alan, beni sana hasret kýlan.
Keþke olmasaydý böyle.
Keþke davraz gibi dik durabilseydim,
Gökçay gibi çiçek açsaydým baharda.
Gözyaþlarýma þahit olmasaydý çünür tepesi.
Keþke hayallerim yýkýlmasaydý,
Ve keþke Isparta hayal kýrýklýklarýmýn baþkenti olmasaydý.

Sosyal Medyada Paylaşın: