vardı

ben bir baharken,yeþeren filizlerim vardý,
birde baktým gökyüzünden,aþaðý düþen kardý
uçurtmamda oldu,kulelimde
sonra ufak beyaz papuçlarým,kývýr kývýr saçlarým vardý.
yerli yersiz küsmelerim,epeyce misketlerim
tek derdim,daldaki elmaya ulaþmaktý.
her ne olursa olsun
iþte her þey o andý
sobe de oldum ebede,hemde kaç kere
sormadan daha ben kendi kendime
henüz görmeden dertlerin cümlesinin hecesinin taa ebesini
aðaçtan düþen yapraklar,yerdeki karýncalar daha önemini korurken
develer tellal iken,aþaðayý yukarý hemen hemen
tarif edemeceyim kadar,mis kokardý sevmek doðayla,
üstümde mavi bir gömlek her akþam patlardý çömlek
en çok sevdiðim þeydi,terliyken su içmek
biraz bulgur biraz mercimek,iþte bu tek gerçek
daha sonra neme gerekti aðlamak,üzülmek
artýk yoksun sokaklar,dile gelmeyen hatýralar
þaka þamata,sesler ve telli arabalar
artýk ne mavi benim için mavi,nede yeþil benim için,yeþil..
Sosyal Medyada Paylaşın: