küçücük bir körpe daldan
bir güzelden mini minnacýk
yýldýz yýldýz gökte ay’la
büyüyüp coþtu bu sevda...
ilkyazla koca bir orman
nice yaban gülü açtý,
ele avuca sýðmayan
yemyeþil sarmaþýklar
gövdesinde aðaçlarýn
gökyüzüne ulaþtý...
çaðlayan kar sularý
aþýndýrdý dereleri;
hele dur bekle,
gövdene þefkât
sevgi doldurduðun,
kucaðýnda bebekle
anne olduðun
günleri de görelim...
o zaman anlarsýn belki
kýyma nedir, kýymak nedir
kýyamamak nedir,
bir k harfinin önemini;
bir damla kan gibi
deðiþtirdiðini rengini aþklarýn;
yoksa þimdiye
saha(n)da kýymalý yumurta
tava(n)da omlettin çoktan!
bir çýlgýn körpe ahlat aðacý
yaþýyor tüm heyecanýyla,
tomurcuk bir güle dokunsam
seni tutuyorum
o büyük þefkatimle ellerinden
dallanýp büyüyorsun
yüreðimin gül bahçesinde...
bir daha seslendir çiçeklerini
hoþuma gider, mest eder
bir ilkyaz senfonisi dinlemek
gülün açan sesinden
üvertürü seninle...
Þaban AKTAÞ
30.05.1998