uyuyor, akrebi sýzlayan saat billuru dökülmüþ gökyüzü, yoksul kalbim, ateþ pahasý bir hiçlikte
göðü yaraladýðýmýz yere takýlýyor gözlerim býkkýnlýkla sancýlanan bir kaç yýldýz parlaklýk ayýplanmýþ bir coðrafyadaymýþ gibi kýpraþýp duruyor doðduðum aðustos sýcaðý çok uzaklarda rüzgâr ve yaðmur Ýnsanlýðý diz çöktürüp, piþmanlýk ve suçlulukla baþlarýnýn en diplerine eðilmelerini istermiþcesine þiddetli
Ve sessizliðin gazelinde o muhteþem gökgürültüsü
Tanrý çok kýzdý gözlerimizin rengi uyusun daha hayat kirlendi artýk biraz intikam
hani nerde büyük adamlar, kandýrsa ya yine kalabalýðý aðlamayý unutanlar þimdi aðlar mý giderken götüremediklerine o son anda öðrenirler mi, insancýklar insanlýðý acaba kararmýþ hýrslarýyla aniden kül mü olurlar yoksa
sonsuzlukca sürecek bu yaðmur kokudan sýyrýlacak o kimsesiz sýrlarýmýz tanýdýðýmýz tüm þehirler kederlerinden arýnacak yüzümüze bakmadan kaçýp gidecek türküler öðrenirdik o zaman düþleri halaysýz býraktýðýmýzý düþleyip düþleyip düþeler yazdýðýmýzý ay patlatsýn þimdi kahkahayý, kavruk aþk þiirlerinden kurtuldum diye yakamozlanmaz da artýk sesimiz, mehtap ýsýrsýn dilimizi yalanmýþ yazdýðýmýz her harf, merhametin hakkýný veremeyince
tüm çocuklar bir masala saklanmýþ mahcup bir tek cümlemiz kalmýþ
’Affet Allahým’
bitti
yaþamýmýzdan gövdemize yapýþan ne sýkýntýnýn, ne kasvetin ne aþkýn, ne eðlencenin ne gözyaþýnýn, ne kahkahanýn önemi yok
ne ipin önemi kaldý þimdi, ne sehpanýn ne cezanýn önemi kaldý, ne affýn ne sýnýrlarýn, ne haritanýn sýralasak yazdýðýmýz þiirleri göðe doðru imlasý bozuk inancýmýz yüzünden denizler olmadan boðuluruz kurtuluþu yok
bedenimize emanet hayatý bir saniye daha yaþatabilmek için ne çok severdik birbirimizi oysa
bilemedik ne derin þeymiþsin sen be yaþamak
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.