söyle bana mutlu deðil misin? yine rengin soluk,kokun deðiþik hep susuyor hiç konuþmuyorsun benimle. yorgun bakýyorsun artýk süzülen ýþýklarýn aydýnlattýðý tül perdeye…
yalnýzca adýn karanlýk senin Siyah Lâle. hatýrlarým dün gibi seni gördüðüm ilk günü etrafa baþýboþ uçuþan tüyler gibi daðýlýrken ben bir topraða sýðýnarak kapanmýþtýn içine…
mutlu olmuþtum dokunurken incecik ellerimle tenine çýkmýþtýk yola belki bir gün seversin beni diye hani az kalsýn düþüyorduk ya eve gelirken birlikte koþarcasýna týrmandýðýmýz merdivenlerde…
ama bekle biraz… birlikte çýkacaðýz ýlýk havalara bahar gelince çýkýp o saksýdan salýnýp gönlünce serpilip özgürlüðünü tadacaksýn, karanlýk günlerde paylaþamadýðým yalnýzlýklarýný gündüzün ilk ýþýklarýyla unutursun belki de…