elbette ki herkes bir gün toprak olacak
peki hangi yüzle yüce divana varýlacak...
köhne bir aþýt altýnda
küçücük eski bir ahþap kulübeydi mekaný
dokunsan dökülecek týpký kendisi gibi
akýp duran dere sesiyle kala kalmýþtý tek arkadaþlýðý
koca bir ömrün akýþý gibi
nasibine bugün nedense ona gülmüþtü yaratan
iyiydi kýsmeti tam tamýna iki adet balýk
elinde düþürmediði bastonu ile kaldýrmak istercesine
yýllarýn kamburunu
asýlýp da duruyordu cýlýz dizleriyle
derince bir çýðlýk boðazýna düðümlenirken
gözleri açýlmýþtý fal taþý gibi þu karþýdan gelen de kimdi?
çöküntü býrakan o deðil miydi þu garip gönlünde
kendini bu hallere düþüren de oydu iþte
duyulurken tembel aðustos böceðinin sesi
o gelip de yanýndan iðrenerek bakýþta tanýmadan gitti
ihtiyarýn belki de bundan kýrýldý tüm neþesi
bükülüþte çöküp de gitti dizleri
çarparken yüzüne hýrçýn seneler midesi kazýnýyordu
soluðu kuru ekmeðe sarýlmakta buldu
yayýldý hemencecik sedirine karný doyduktan sonra
tek isteði yalnýzca deliksiz bir uykuydu
var olana þükretmiþti hep arzu etmemiþti varlýðýn budalalýðýný
beklerdi er þeyde hayýrlýsýný bu güne dek uðramasa da
yýldýzlara bakarken delik deþik çatýsýndan
damlayan yaðmurdu dindiren susuzluðunu
cýzýrtýlý sesler çýkardý aþýnmýþ kýrýk kapýsýndan
ninni gibi gelirdi bu sesler uyurken apansýz
bir baþýna kalmýþlýðýn çaresizliðinde
susarak irkiliþte ansýzýn uykusun da göçüp de gitti birden
sýyrýlmýþtý iþte bu dünyadan
haberi olmayacaktýr kimsenin bu göçüþten karanlýkta kalýrken mazi
yamalý ceketi örtülü duruyordu üstünde
aðýr da bir koku daðýlmýþtý her bir yana
bu acýklý bir tabloya can dayanmazken
gazeteye sarýlý dururken küflü kuru bir parça ekmek
zavallý ihtiyar çoktan cansýz gitmiþti
gözleri açýk kala kalmýþtý yýldýzlara bakarken
öleceðini anlamýþ olmalý vefasýzlýða yanarken
rengi kaçmýþ yüzünde tatlý bir gülümseme ile
kim bilir belki ölürken bile selam etmiþ olmalý
ibret olsun diye bu aleme
sen gibi göçenlerin tümüne samimi dualar
ne sen ilksin ne son olacaksýn vefasýzlýða kurban
suskun bu yalnýz gidiþte sen tek deðilsin ki ihtiyar
senin varlýðýnla kopup gitti ektiðin tüm tohumlar
bil ki onlarda gelecek karþýna bir bir el pençe dikilecek
mahcubiyetleriyle senden helallik dilenirken
yine de sen affedeceksin kendi küçük imaný büyük yürekliliðinle…
(12.12.2012) AZAP…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
Sonrada görme görsen ne olur! -Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin mucizesi… VATAN ELDEN GİDİYOR...! Ahlak güzel , olmalı! Bir nebze gönül “emek-güven-vefa-sevgi ve dostluğu” taşımıyorsa aşkı göremez... -Bir sen göl misali toplandın yüreğim de… -Dert üstüne dert sundun… Nerde kaldı Hakka verdiğin söz... Bıçak sırtı duygular, doğruyorlar içimi! Affet beni baba ne olursun, anla oğlunu!