aþk, uðradýðý her yeri kendine benzetti yine
þimdi þehirler,insanlar,yürekler karmakarýþýk ve hiçbir þey okunmuyor yazýldýðý gibi..
bir parça hüzün kaldý her sokak baþýnda
mümkünken yaþanmayan anýlarla dolu caddeler
aþk, dokunduðu her þeyi soðuttu iþte
þimdi hava, bedenler, duygular,kalp buz gibi..
oysa yazdan kalma umutlara gebeydi düþler; düþtüler, kalkamadýlar bir daha
sevgilinin hayaliyle gidilen en yakýn deniz, en uzak kentlerde bir uçurum dibi þimdi..
ve aþk, her kalpte kendini býraktý biraz; hep yüreðiyle baktý insan,
gördüðü hiçbir þeyi unutmadý sonra..
aþk, aþýðý kendine benzetti nihayet;
soðuk, karmaþýk ve okunmuyor da eskisi gibi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.