kasımın yirmi yedisiydi ...
.
..
...
....
.....
kasýmýn yirmiyedisi’ydi
istanbulda
beklenmedik bir anda zaman durmuþtu
o akþam
farklýydý istanbulda ruhlar
sinsi karanlýklara gizlenmiþ
ölgün gölgelerinin arkasýndaydý
yine mekansýz ayrýlýklar
makam yine hüzzamdý
inceden ve dokunaklýydý oysa
yalnýzlýklar acýtmýyordu sanki eskisi kadar
karanlýlarýn orta yerinde
hafif bir ýþýk sýzýyordu aralýk bir kapýdan
niceden beri eskimiþ zamanlardan
sesler geliyordu arkasýndan
þen kahkahalar
kalabalýk yalnýzlýklarda sohbetlerin fýsýltýlarý
sessizce aðlayýþlar hýçkýrýklar
sonra,
kesiliveriyordu sesler zaman zaman
ýþýk da kayboluyordu
hatta , kapý da o an
girmek gerek demiþtim iþte o kapýdan
her ne varsa arkasýnda
bilmek gerek
zamansýz ve mekansýzca eskimiþ zamanlarda
belkileri bitirmeliydi insan
hele açýlmýþsa o kapý karanlýklara
geçmeliydi yüreðiyle
ve bütün hayata kýrgýnlýklarýyla
ýþýklýydý her yer
gözünü alýyordu insanýn
seçmek mümkün deðildi her ne varsa
yalnýzca bir el uzanmýþtý gördüðüm
belki de doðrusu , hissettiðim demeliyim
tuttum ben iþte o eli
ve tuttuðum an görebildim yüzünü
o bir yürekti aslýnda
uzanan eli , o an hissettiðim sevgisiydi
eskimiþ zamanlardaki gibi
eskimiþ bir zamandý iþte
kasýmýn yirmi yedisiydi
istanbulda
ve ben o tuttuðum eli asla býrakmadým …
Mert YÝÐÝTCAN
02 / 12 / 2012
kayaþehir / istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.