bir vadi suskundur aslında ilahlar konuşurken ... Mert YİĞİTCAN
bir vadi suskundur aslında ilahlar konuşurken ...
karanlýðýn sinsi tuzaklarýndan biriydi bu topraklarda geceyi arkasýna almýþtý ihanet
insanýn insana yüz çevirdiði bu kadersiz coðrafyalarda sefaletleriydi bütün ortak yaný arkadan vurmalarýn
bütün varlýðý üzerindeki giysileriydi oysa çoktandýr vazgeçmiþti her þeyden kendinin düþmanýydý bu coðrafyada insan
ölmesi gerekiyordu uzun bir süredir hiç bilmediði nedenlerden infazý yapýlmýþtý çoktan
cesedini kendisi taþýyordu insanlýðýný aramaktan býkýp usandýðý sarp yamaçlarýnda derin uçurumlarýn
bir anda bitti her þey uzaklardan geldi kurtuluþun acýmasýz habercisi göðsünü parçalayan üç kuruþluk soðuk bir demir ýstýraplý varlýðýnda taþýmaktan yorgun düþtüðü bütün yokluklarýn sonuydu artýk
susmuþtu tüm vadi ilahlar mutlu olmalýydý yeni bir ihanet ve yeni bir infaza kadar ...
Mert YÝÐÝTCAN 05 / 10 / 2012 istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.