kalem kýrýk kelimeler dökülmüyor ak kaðýdýn böðrüne
kanattýðýn yara yürekten büyük kan tükürüyorum...
bu kasaba virane þimdi
kanayan çýðlýklarýmý göksuya gömüyorum gözlerine mil çekip...
bozgun yemiþ düþlerimi topluyorum
güz yaðmurlarýyla ýslanmýþ çamurlu patikalarýndan...
karanlýða sýðýnýp
en acýyan yanýmý tekrar tekrar kanatýyorum sen yaramý...
sanki hiç deðmemiþ ellerin elime
yanmamýþ tenin tenimde dudaklarýn dudaklarýmda
hiç yakamoz öldürmemiþiz göksunun serin sularýnda...
burdayým iþte burda
uçurum çiçeklerinin yaný baþýnda
bu koca daðý kucaklayan göðün koynunda kanadý kýrýk martý...
yanlýzlýðýmý kimsesizliðimin rengine boyadým
göksuyu bile kapkara...
artýk uzanýp yýldýz koparmak yok
boyadýkya yýldýzlarýda bir bir matem siyahýna
soðuk duvarlara usuna sinmiþ gölgelerimize inat...
kapadýk dün sayfasýný yaþanmýþlýklar hatýrýna
umudun rengi yarýlara miras...
herþeyi bu balýkcý kasabasýnda býrakýyorum
terkettiðin gibi vedasýz gidiyorum
sabah tünemiþ yelkovana doðacak günden korkuyorum...
yaðmurlar yaðsýn köhne kasabaya
hüzün yaðsýn mevsim hazan ben yandým bu kentte yansýn...
üþüyorum...
soðuyor bedenim
siliniyor silüetim kentin gövdesinden
siliniyor künyem aþþaðýlar aþþagýsý yerin defterinden...
ey koca dað aðýt yak artýk
sevgili artýk deli yangýným cehennemimdir
yaktým masmavi umudu direnen sol yanýmdaki acýya inat...
Hasan ODABAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.