SANKİ, GİBİ, AMA

Yavru kuzu, ayaklarýnýn üzerine doðdu, bembeyazdý,
Anne koyun her yanýný yaladý.
Uzandý, minik yavrusunu emzirmeye baþladý,
Ýnsandý sanki.
Akþam olunca koynuna aldý onu,
Ninni mýrýldandý, kokladý, ýsýttý,
Minik yavru kendini býraktý sevgiye,
’Var mý’ dedi içinden ’Anne gibi’.
Sabah olunca önündeydi kahvaltsý,
Yeþil otlar, ayaðýyla önüne getirdiði su kabý.
Gerindi kuzucuk, doðruldu, baktý,
Tanrým! Bu ne güzel bir sabahtý. ’Ama’
Dedi içinden, ’Daha güzeli olamaz mýyýdý?’
Sevindim, medenileþiyor hayvanlarýmýz diye.
Üzüldüm bir yandan,
Niye bu kadar hayvanlaþýyor insanlarýmýz diye.

Sosyal Medyada Paylaşın: