Evlada yakarış

Sen doðmadan, pembe maviydi sevgilerim,
Oðlan vaya kýz, hiç fark etmezdi emindim.
Nasýldýn merak ettim, daha da çok özledim,
Seni görmek için, tam dokuz ay bekledim.
Sevdim, çok sevdim seni, minicikti her yerin
Beþ parmaðýnla, bir parmaðýma denk gelirdi ellerin.
Büyüdün genç oldun.
Bir gün çýkamadým kaldýrýmý,
Uzandýn, tuttun, çýkardýn beni.
Ellerinde kaybolmuþtu ellerim,
Gözlerim doldu, içim titredi, gülümsedim,
Büyümüþtü artýk benim minik bebeðim.
Aradan yýllar geçti.
Ýlköðretim, derken lise bitti.
Sýra üniversiteye geldi.
Güneþi hedefle ayý tutarsýn dedim sana
Güneþ Boðaziçi ay Hacettepe’ydi.
Bavul doldu, otobüs geldi, Ankara’yaydý yolculuk.
Hüzünle sevinç kardeþ olmuþtu içimde.
Ýlk kez ayrýlýyorduk.
Ýlk iki yýl günde en az on kere arardýn
Herþeyi ’alo’ deyip sorardýn,
Zamanla azaldý aramalar.
Gözünü açtýn, kapadýn gibi geçiverdi yýllar,
Artýk adam oldun, son senesi okulun.
Þimdi, paran bitince arýyorsun
Eline ulaþýncaya kadar para
’Anne, seni çok seviyorum’ diyorsun.
Bir sonraki gün aramýþ isem seni
Telefonu bile açmýyorsun.
Ben seni sigortamsýn diye sevmedim ki
Senin için saçýmý süpürge ettim demedim ki.
Sevgi, Allah’tan sonra secde edeceðim tek þeydir.
Ben seni sevdim sen de beni seveceksin demedim ki.
Seni kýnamak yanlýþ elbet, hata belki bendeydi.
Evlatlarým benim için her þeydi.
Ah, analýk okulu yok ki, ne yapýlsýn bileyim.
Bir iç güdüyle nereye kadar gideyim
Hiç bir ana yetmiyor evladýna
Verilecek bir can kaldý uðruna Uður’um
Onu da iste bir an evvel vereyim...
Sosyal Medyada Paylaşın: