Bizler aþk diye gözlerimizi sevdiðimize akýtmayý bilirdik Bir resmini kaptýk mý doðru defter arasýna korduk Sevginin vermek olduðunu düþünürdük sürekli Belki annelerimiz babalarýmýz sevgisini hiç göstermediler diye
Saçlarýmýz aðlardý geceleri Bir dokunuþ dilenirdi onlardan Elleri gelmeyince gözlerinden dilenciliðe baþlardýk Biz sevgiyi vermek olduðunu düþünürdük
Köþe baþlarýydý sevgimizi yaþadýðýmýz yerler Bir bakýþ kopardýk mý doðru eve kaçardýk Bizlerin aþký koparýlmak üzerine kuruluydu Ýçimizde ne varsa Yanardýk içimizin ateþinden dünya yanacak diye korkacak kadar