Daðda yanan ateþten
Kopan, gezgin þuleyi,
Yýl dönen gecelerde
Bir ömür boyu andý;
Ne var ki, gözlerine
Ýnanmadý belleði;
Öz kader yumaðýný,
Çoban çeraðý sandý...
Bilinçaltýnda tortu,
Doðum an’ý dileði,
Ýçten içe yanmaktý
Çocuðun geleceði;
Gecelerin koynunda
Ýplik iplik bükülen,
Her fikir nöbetinde
Yüreðinden sökülen,
Alnýndan dýþa vurup
Domur domur dökülen,
Ýþte, o giz yumaktý,
Hayat, izinden aktý ...
Yine öyle bir gece,
Yalým yalaz gözlerken
Lacivert ufuklarý,
Balacan özlemlerin
Kök saldýðý boyuttan
Savruldu da yapraðý,
Bir kiraz aðacýnda
Çiçeðe durmuþ gördü,
Ýç gözüne ten perde
Hüsran külü topraðý…
Gece mi çocuklaþtý,
Karanlýk mý büzüldü ?!
Ay ýþýðýnda dere,
Ýnce gümüþ bir çizgi;
Sularýnda dillenen
Parýltýlý ön sezgi,
Oyun, gerçek arasý
Taþ köprüde çözüldü;
Siyim siyim üzüldü
Karanlýðýn karasý…
Dostlar, bana deðmeyin,
Yandý yürek çýrasý,
Taa burasý, burasý !..