'Karanlık'

Öyle bir sardý ki içimi
Tek bir ýþýk býrakmadý ümitlerime
Oysa ben severdim karanlýðý,
O da beni..
Öyle bir alýþýlmýþlýktý ki geceye
Iþýðý gördüðümde kapatýrdým yüzümü
Iþýk umuttu, gerçekti, sýcak ama uzaktý..
Gecenin ayrý bir samimiyeti vardý
Adýný bile koymuþtum;

’Kayboluþ’

Hep kaybolurdu umutlarým karanlýkta
Herþeyiyle beni kendine çeker,
Yutardý ümitlerimi..
Ama yine de dostumdu, vefalý..
Boþluða ellerimi uzattýðýmda
Hafif bir karamsarlýk alýrdým o boþluktan..
Dostumdu benim, vefalýydý
Ne verirse versin yüreðime, iþlerdi soðukluðuyla..

Üþürdüm, ürperirdi iliklerim bile..
Ama ben hala karanlýðýmda, baþbaþa..
Yýldýzlar düþerdi gözlerime bazen,
O zaman iyi bakardým insanlara..
Gözlerim kapandýðýnda açmak gelmezdi içimden,
Kapatsamda karanlýktaydým,
Açsam da..
Sosyal Medyada Paylaşın: