aramızdan ter sızmıyor!

Dün,
karþýsýnda divan durduðum ceviz
kokusuna doyamadýðým ýhlamur
gölgesine uzanmaða sakýndýðým iðde
kozalarýyla küpe yaptýðým çýnar
yaðý ile kavrulduðum zeytin
tadýyla savrulduðum incir
sazýma yürek yaptýðým
dut aðacýmdýn
þeftalimdin
kayýsýmdýn
kirazýmdýn!

poyrazlara dayanamadan kýrýldýn
þimþeklerle yanýp yýkýldýn
kestiler seni hýzarcýbaþýlar
sýrtýma yüklediler gövdeni
taþýdým seni günahlarýma sarýlýp
tepelerin en yücesine sevgiye
beni
sende çarmýha gerdiler

anlým anlnýna
beynim beynine
gözüm gözüne
dudakladým dudaklarýna
dilim diline
göðsüm göðüslerine
karným karnýna
bacaklarým bacaklarýna
ayaklarým ayaklarýna
çivilediler!
ellerimiz anlýmýz ayaklarýmýz kanýyor
aramýzdan ter sýzmýyor!

Uçtun rüzgara açýp yelken
tüm hücrelerime daðýldýn
kemik dokumda döllendin
kanýma karýþtýn
benimle yaþadýn
sevgiyle beslenerek

þimdi
ölüyorum diriliyorsun
baðrýmda yaþýyorsun dört mevsim

bir kýþ sabahý
buzullara kök salýp
kardelenleþiyorum
kardelenleþiyoruz
kardelenleþ
kardelen
kardel
kar
del
gel

Volkan Kemal

Sosyal Medyada Paylaşın: