Depremler böler sanki tüm yaþadýðým geçitleri,
Ýlk baþta çocukluðum,
Kahvaltý sofralarýmýz,
kýzarmýþ ekmek kokusunda coþkuyla uyandýðýmýz,
Sonra okul yýllarýmýz,
Kah gülerek kah aðlayarak adýmladýðýmýz,
Baþarý ve baþarýsýzlýklarla omuz omuza,
O Maksem bayýrýnda…
Sonra,
kýzýmla ilk bakýþtýðýmýz an hastane odasýnda,
Ýlk anne deyiþi bana,
Ýlk karnesi
Bana getirdiði,
kollarýma koþarak.
Ýlk ayrýlýðýmýz hasretin kucaðýnda onunla...
Ýlk fotoðrafýmýz,
elimizde kýrmýzý güller doðum günü kutlamalarýnda.
Oðlumun bebek ünitesinde,
Benden uzak yattýðý o on gün deðer bakýþlarýma,
Kuvözde yattýðýnda,
Sanki hiç kavuþamayacakmýþýz gibi,
Sessizce aðladýðýmda,
Doktorun omzuma dokunuþu,
Hayýr, metanet gerek þimdi kendine gel, çocuk olma!
Deyiþi hala kulaklarýmda…
Depremler böler sanki beynimdeki tüm geçitleri,
Nasýl da yaþamýþým yýldýrým hýzýyla sanki,
Koskoca bir ömrün basamaklarýný…
Depremler ardý ardýna,
Talan ettiler ansýzýn çay sefalarýmý,
Hepsi yaka yýka gelip geçtiler birer, birer,
Bir parça benden bir þeyleri söke kopara,
Gelip geçtiler artçýlarsa ardý ardýna,
Dokuz onluk bir þiddet,
yüreðimdeki uðultularda,
Depremler gelip geçti,
Çayýmýn demine karýþtý toz bulutlarý,
Beni bir adým daha geçmiþe taþýyarak,
Gelip geçtiler bakýþlarýmdan
Iþýk hýzýyla…
23.11.2007 12:24:48