öğretmenime...

Sen; elleri tütün, nefesi çay kokan öðretmenim…
Doktorum, hastabakýcým, yoldaþým, can arkadaþým
Varlýðýyla varlýðýmý yükselten
Ömrüme kazýdýðým adýný
Adýný, adýmýn yanýna yazdýðým
Kutlu olsun varlýðýn
Sevgisini aþýladýðýn vatanýma, milletime, özüme!



Pencerenin önündeki saksýlar dikkatimi çekmiþti ilk
-Bilseniz ne sevinmiþtim çiçekleri seviþinize-
Kocamandý sýnýf, siz sýnýftan heybetli
Bir o kadar sevecen, maðrur…
Hani ‘’baba’’ diyordum alýþkanlýkla arada bir
Duymazdan geliyordunuz utanmayayým diye
Tebessüm ediyordunuz gözlerime bakýp
Hep indiriyordum bakýþlarýmý yere
Ýçimde büyüyordu sevginiz
Siz babamdýnýz
Evlatlarýnýz kardeþim.



Bir kusurum vardý ama...
Çok hasta oluyordum affedin!
Gerçi düþünüyorum da;
O kadar üstüme düþmeseydiniz yükselmezdi belki ateþim
Sevgiydiniz, ilgiydiniz, merhamettiniz
Sizdiniz iþte!
En güzel sýfatlarý hak edendiniz ömrümde –annemden sonra-
Þiirimdiniz, þarkýmdýnýz en güzel makamlarda
Haftasonlarý özlediðimi söylemeye utandýðým
Ýçimde büyüttüðüm sevginin mimarý
Çok þeyimdiniz
Çok þeydiniz!



Ýyi ki vardýnýz öðretmenim!
Ýyi ki benim öðretmenimdiniz.
Ýnanýn o sýnýftayým ben hala, gözlerimi yumduðumda
Siz karatahtanýn baþýnda elinizde tebeþir
Ben, kalemimin ucunu kemiriyorum bir yandan
Kulaðým sesinizde…
S e v g i y l e…









Sosyal Medyada Paylaşın: