Ben artýk buralarda duramam, Adana’nýn sokaklarý çaðýrýr. Güney’den bir yel eserde, Karataþ’ta bir martýnýn kanat çýrpýþý, Karaisalý’nýn mut kokusu ruhumu sararda. O an, anlarým ki… Ben gurbet ellerde duramam.
Pamuk tarlasýndan bir ses “gel” der, Toros’un eriyen karlarýnýn þýrýltýsý “dön” der, Bu seslerin uðultusu beynimi delip geçince, O an, anlarým ki… Adana. Adana’m beni çaðýrýr…
O çaðýrýyý duyanda, Beynim deðildir, ayaklarýmý kontrol eden, Yýlký atý misali yüreðim. Ayaklarýma “koþ” der koþ… Seni sen yapan, dünyanýn en bereketli topraklarýna, Koþ artýk, koþ Çukurova’ya Özer Arslanpay
Sosyal Medyada Paylaşın:
baba-adanalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.