gözleri bir bahçe aradý -karanfillerle dolu-
baktý parçalanmýþ ahþap kapýdan dýþarý...
görünmedi bir þey
kýþý bekleyen çamurlardan baþka
daha da solgunlaþtý meneviþli suratý
kýrýk camlardan içeri giren gecenin ayazý
besbelli hýrpalamýþ o çocuksu bakýþlarý
yoksa gitmese miydi bugün okula?..
zaten
zamanda uykuyla-uyanýklýk arasý…
24 Kasým’da
öðretmenine sarýlmak duygusu
hayal de olsa
-bir demet Karanfilin coþkusu-
yaþanmak istense bile engel olurdu
sývasý dökük bu evin duvarýndaki küf kokusu…
Be küçüðüm!
Aydýnlýkta açan çiçeðin
Çocuk kokan insan teninin
Gülerken oynayan süt diþinin
Aðlamaklý masum gözyaþý selinin
Damar sertliðini dahi yumuþatan sesin
Dünyalarý bahþeden “Örtmenim” deyiþin
Sen olduðunu bilseydin
Yine de gelmez miydin be Küçüðüm!