güneþ gözlüm,
gittin, karanlýðý indirerek gözlerime,
kuytularda sensiz,
bereketsiz,
çürütüyorum hayatý...
Ne sevmeyi becerebildim seni, ne elimde tutmayý…
Sabredemedim sevebilecek kadar…
Çek git dediðimde
Mahrum kalacaklarýmýn
öðünlü yemekler
ve ütülü pantolonlardan ibaret olacaðýný sanýyordum.
Çekip giderken
valizine týkýþtýrdýklarýn arasýna
aklýmý da koyduðunu anlayamamýþtým…
sen gittikten sonra aklým sende kaldý.
Bende kalan þu akýlsýz baþým
Beni darma duman etti…
Gidiþinden beri kaç yýl geçti,
Aklým hala baþýma gelmedi.
Gelsen,
Aklýmý baþýma getirsen,
Sevsen,
Sevsem…
Sevdan bende yaþýyor.
Dünyama sýðmayan,
Ellerimi tutmayan
Anlatýlamayan,
Söylenemeyen
Konuþulmayan,
Canýmýn içinde canýn,
Ýsmini koyamadýðým,
Hissetmekten artýk korkmadýðým
Yandýðým,
Kandýðým,
Kanattýðým deþip deþip,
Sus pus oluþum,
Ýniþlerdeki yokuþum gibi bir þey,
Bir þey var içimde
Var iken yok oluþun,
Yok iken var oluþun gibi…
Henüz doðurulmamýþ doðrularým var yalanlarým içinde,
Adý konulmayan ve benim için artýk olmayacak olan bir þey.
Aslýnda yok olmadý olmayacak bir þey…