Sýdýkaydý adý. Nur gibi güzel yüzü vardý. Bu deli gönlümdeki en vefalý yardý.
Giderken aklý hep gerilerde. Ama, bedeni bir baþka ellerde
Ve o gidiyordu. Bembeyaz gelinliðiyle melek misali Benimse giydiðim ruhuma bir kara kefen
Ve o gidiyordu Yanýnda kocasý olacak o adam Belki yýllar sonrasýnýn hayalini kuruyordu
Ve o gidiyordu Yanýmdaki kuzenim, ýslak gözyaþlarýný yavaþça siliyordu Çünkü, ikimizden baþka bu aþký bir tek Ahmet biliyordu
Ve o gidiyordu. Gözlerimi ayýramadýðým bir seraptý sanki Ahmet, fazla bakma çakacaklar diyordu
Ve o gidiyordu Arkasýndan bilindik bir þarký Arkadaþça sevsen inan ki razýyým diyordu
Ve o gidiyordu Giderken bana attýðý imdat bakýþlarý arasýnda, Sanki gözlerimdeki yaþlar sel gibi akýyordu
Ve o yine o, Hep bana bakýyordu Gözlerinde bir çaresizlik Ne olursun! bari sen üzülme diyordu Ve o gidiyor ben izliyordum Herkesten bu aþký gizliyordum Herkes gülüyor Ben susuyordum O aðlýyor Kan kusuyordum
Ve o gidiyor ben bitiyordum Kendimi kör kuyuya ben itiyordum Herkes aðlýyor ben eriyordum O bilmiyor Ben ölüyordum
Yusuf Vahit Karagülle
Sosyal Medyada Paylaşın:
Karaqulle Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.