Eksik yanlarım üşüyor...

Kuzey rüzgârlarýn çocuðuydum
bir yaným yoktu benim…
Hiç düþünmedim geleceði
yalnýz ve serseri avuntularýmla

Sorgulamadým,
Bana verilen eksik yanlarýmý
aðýtlarýmda bile anne demedim
annesiz yüreklere acý veririm diye
kefen rengim bile pembeye yazýlmýþtý!

Küsmüþ bana yeni yetme insancýklar!
Munzur’un bile gözleri kördü
dillendirmedim söz olur diye
ne zaman fýrtýna kopacak ilan etmedim
yüreðimdeki sessiz çýðlýðý…

Susmak yarýmsýzlýðýma bahanedir benim
saklýyorum ezik geçmiþ kýrýntýlarýný
kan olmuþ bade suyu da
yine de serden geçmedi bu asi yaným

Týrnaklarýmla örtüm açýk mezar kýyýmlarýný
günahlarýmý kar boran
Fýrtýnasýnýn ortasýnda býraktým
bilmesinler…
Bilip de yaftalarý asmasýnlar diye
sebebim sensin mavzer sesli dünyam
gün ortasýnda bilinmezin aðýdý gibi
her satýrýnda ana ninnisi söyler
tortu tutmuþ dil yosmalarý!

Yokum beden çoktan kayýp
sözüm yüzünden utanýr,
dillendirmeyi diyarsýzlýðýmý...
gün aðýr aksak ilerlemekte
menzilin kuytu berzahýna
senin gölgen yanýmda
sessiz ve üryan!

Yolun sonu deðmez bizim yanlarýmýza
usulca dokun kabuk baðlamýþ yarama
iþte o zaman;
cennet kokun geliyor ay yüzlüm
kimsesizliðim içinde tek çokluðum sensin
yollarým aydýnlýðýna davettir
gelmek buysa;
ben seni Araf’ta beklemekteyim
gel ki yolum yoluna dolansýn…




Sermin Çýnar/Ýzmir





Sosyal Medyada Paylaşın: