Akşam Koleksiyoncusu

çocukluðum yaþlanmýyor grilerde de
önce zamaný bilincime gömmeyi öðrendim
eski sessizlikleri özlemeyi sonra
bir yokuþtan aþaðý dolu dizgin
sürgit diyor ömrüm doðru olana
çocukluðumun balkonlarýndan bakýyorum hep
bu acýya yakýþan gülüþlerim ondan...

ince çizgili lastikli pijamalarým
emeðin çiy damlalý görkemleniþi
her mahallenin benim mahallem oluþu
sokak terliklerimin parmak kýsmýnýn yýrtýklýðý
annemin eprimiþ mantosunda kolonya kokusu
en içten bir yolculuk hediyesi
plastik saç tokasý
göðünde paramparça her yönüyle ince bir yaðmurun...

þiire de ömür adanýr
o herkeste aradýðýn
gördüðündür belki de
dirençle avunmak istediðin þu serinlik yeter
ve yaþlanýyor gün ortalarý
baþka baþka eller tutmak deðil ama
yiterken dilimizde karlý daðlar
yaþlandý her aný yanyana olan uzaklýðýn
sanki bir son infilak bekliyor diyor bu tutkuyu
her þeyde
akla gelmiþ gelebilecek ne varsa hepsinde
onun için
þahsen ben kendi adýma
akþam biriktiriyorum gözlerimde
özlemeyi de kaybedecek insan
özletmeyi de öðretmek için
karlý bir soðukla gelen
kaybolmuþlukta...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: