“İstanbul Hatırası…”

Her yiðidin varsa

Ayrý yoðurt yiyiþi

Her þairin de vardýr “aþký ayrý seviþi…


Ýsterim ki umut vuslata yol alsýn

Susmasýn kalem

Sevgiliyi yazsýn,



Haydi þair;

Daðýt hüzün bulutlarýný aðlatma

Çöldeki serap’ý anlat hayalde olsa


Öyle bir þiir yaz ki

Söylesin ikimizi

Bak ellerim üþüyor

Hayatým alabora karýþýyor gökyüzü


Yaðmurlar düþecek az sonra Ýstanbul’un çehresine

Dalgalar yine dalgasýný geçecek bizle


Acýyla çýðýracak martýlar türküleri

Küstah aþklar emzirirken yürekte yýlgýlarý



Kefen neye yarar ki

Þimdi Hüzün diz boyu

Ölümlerin kardeþi

Alabildiðince koyu

Yine perde kapanacak

Yine yalnýzlýk düþecek nasibime

Söyle sevgilim söyle bu ayrýlýklar niye


Yürek der ki;

Severse hayali gözümde tütsün

Sevmezse de sileyim bir anda bitsin!


Hançer iþ baþýndayken

Kýlavuza ne gerek

Teselliye lüzum yok

Demiyorum ki keþke


Býrakalým herkes kendi yoluna gitsin

Bitecekse yolculuk

Baþlamadan bitsin!



Yansa da yüreðim anmam artýk adýný

Birazda o tatsýn hüznün sefil tadýný


Benim sevdam ölümsüz yazýlmýþ ince aðýt

Al eline kalemi benim aþkýmý büyüt



Yeter be þair yeter

Yazma keþmekeþliði

Benim iþimdir inan

“Yürek iþçiliði”



Yazdýðýný baþtan oku

Yanlýþ bir þey olmasýn

Unutulacaðýný sanýp

Köþelerde kalmasýn



Ruhumda kýyam etti

Hayýrsýzýn sevdasý

En sona not düþersin

“Ýstanbul Hatýrasý…”



Cansýla

Sosyal Medyada Paylaşın: