Varoluþ bestesinde sezgilerin can suyu,
Ebru desen düþlerden süzülen umutlardý;
Nice bin ýþýk yýllýk ezgilere tan boyu,
Eþ anlamlý bir güfte gözlerdim uzaklardan,
Aþka destan umardým, tozpembe þafaklardan...
Yýldýzlar bir amaçtý, kayan, erilemeyen;
Gönlüme nice tuzak kuran toy emellerim,
Hep boþluða çýkardý gözle görülemeyen;
Henüz çiçeðe durdu diye gonca güllerim,
Avuturdum kendimi son bir adým ilerde,
Gökten ilham toplardým, sözün bittiði yerde...
O yer, nerde sorsalar, "bilen konuþmaz" derdim;
Ezberlenmiþ bu cevap, kutsanmýþ hiçliðimdi;
El yordamýyla bulur, kolayca kaybederdim;
Dýþýmda olup biten uðruna zamanýmý
Verdiðim yetmez gibi, kendimle harp ederdim.
Yalancý içe bakýþ, zanlar ve kuruntular,
Þartlanmýþ tepkilerle sonu belli kavrayýþ;
"Ýþte ben buyum" demek, sahnedeki arayýþ
Ve hangi dalý tutsan baþkasýna yarayýþ;
Beylik öykünmelerle yabancýya özdeþlik,
Sanallýðýn bedeli, bitiveren kardeþlik...
Nerde kâdim arkadaþ ?..! Yalnýzlýk, bir çaðlayan,
Dökülürdü yarlardan piþman hýçkýrýklarla;
Gözyaþýndan nasipsiz içimdeki aðlayan,
Vururdu yerden yere aynamý kýrýklarla;
Daðýlýrdým umarsýz, siretim bin köþede,
Gören sanýrdý "ne gam"’, suretimiz neþede.
Kýyâmet mi kopardý, içim, dýþým bir olsa ?!
Benliðimi kimlerden ve niçin saklýyordum ?!
Gündemin kýrbasýndan içtiðim zehir olsa,
Tenezzüldür diyerek, kendimi aklýyordum;
"Yiðitlik bende kalsýn" kaygýsýyla süründüm,
Gayrýmý suçlamanýn örtüsüne büründüm...
Bu yansý düzeneði, gerçeði perdeledi,
Ömür bulmacasýnda çözümü erteledi;
Oyun içinde oyun, önceliði anladým,
Dikit olmanýn yolu, sarkýtlardan damladým.
Ýlk yere düþüþümdü, çýkan ses ne der dinle:
— Ayaða kalkmak için ruhundan yardým ünle!
En baþý berkitmeli, arayýþýn yolunu;
Anýlar, vesveseler, ahtapot ön-yargýlar,
Elin uzatmaya gör, býrakmazlar kolunu!
— Senden seni çalana, uðrulara yüz verme!
Derdini çoðaltana, gayrýlara yüz verme!
— Yolculuk senden sana, kýr nefsin kösteðini !..
Özün özüne yetiþ, saðla kalp desteðini !..
— O dem ulaþacaksýn varlýðýnýn tadýna;
O dem insan olmak var, gerçek aþkýn adýna!