Ben utandým
Geçerken insanlýðýmýn içinden.
Yürüdüm saatlerce.
Alnýma rüzðarýn yazdýðý
Üç beþ kelime
“Sen de insan mýsýn be.”
Eðreti duran Hayatýma bakarak
Þýmarýk bir çocuk gibiydim.
Çakýlý kaldým sokaðýn baþýnda
Ayaklarým çürümüþ gibiydi.
Bastýðým yerler buz.
Baktýðým yerlerden
Minik bedenlerin
Korkularý göremediðime kýzdým.
Kendi korkularýmý güne asýp
Kendimi yerlerine koydum kayýp çocuklarýn.
Zor dediðim hayatýma baktým
Ben neyim ki
Ne yaþýyordum.
Sokaðýn yaþayanlarýndan
Daha küçüktü acýlarým
Hüzünlerim iðne ucu.
Karaborsa gibi hissettim dört yaný
Ç/alýnmýþ hayatlarý ile yaþayan bedenler.
Ben utandým
Geçerken kaldýrýmlardan.
Yürüyemedim
Geçip gitmedim bu kez.
Alnýmda yazýlý kelimeler
Bir bir silinmeye baþladý.
Sustum gözyaþlarýmda boðmadan
Ellerimi , kalbimi orada býraktým.
Ben sokak oldum
Ben anne kucaðý
Ben yetiþemediðim yerde yandým
Minik yüreklerin sarýlmasýna
Kardeþ kollayýþýna.
Ben var mýydým ki bunlar olurken.
Ben Ýnsan mýydým ki..
Hadi þimdi yine þýmarmaya osuruktan dertlerimizle.
-Sözüm meclisten Dýþarýdýr-
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.