Canýmsým
Vakit, gecenin sonsuz karanlýðýna bürünmüþ. Binbir sýkýntý sarmýþ benliðimi. Bir yudum su diye inleyen hasta gibi muhtacým seninle konuþmaya. Nerdesin? Uyur musun þimdi? Arasam, bir sýcacýk merhabana ihtiyacým var desem ne dersin? Kýzar mýsýn , düþüncesini aklýmdan geçirmek istemiyorum. Çünkü dostumsun diye biliyorum." Elbette arayacaksýn." dediðini duyar gibi oluyorum.
Ýçimi acabalar sardýðýnda senin sevgi dolu gözlerini görebilsem nasýl rahatlayacaðým, ama yoksun. Varlýðýnla beni nasýl sarýyorsun, bir bilsen. Maddeden ötesin. Hani pamuk þekeri vardýr, yediðin an tadý damaklarýna yayýlýr ama anýnda yok olur. Sen sakýn yok olma, sevgi tadýnda yaþa. Beni ben yapan her ne varsa sende de bunlarý gördüðüm için mi bu kadar bendesin? Bence sen, varlýðýndaki deðerlerle sensin, bence sen ruhuma uzattýðýn kementle varsýn. Acýmdasýn, sevincimde, gözyaþýmda, uzanan elimin sýcaklýðýndasýn. Uzaktayken nasýl yanýmda olabiliyorsun?
Mutluluktan uçacakken seni aramak ve sevincimi paylaþmak istiyorum. Acýmda ben seni arayamýyorum, yalnýzlýðýn kalýn kabuðuna çekilmek ve unutmak istiyorum dünyayý, insanlarý. Ama sen, sen býrakmýyorsun. O derin dehlizde karanlýklar içinde bir ýþýk var, o ýþýða doðru bilinmez bir neden çekiyor beni. Gözyaþlarým çiçek oluyor yüzümde ýþýkla ve ellerimde çiçeklerle çýktýðýmda karþýmda seni buluyorum. Kimsin sen?
Diyemedim
Karanlýklar içindeydim,
Þimþeðin ýþýðýna muhtaçtým.
Susuzluðum had safhadaydý
Ve sen geldin;
Sýrtýnda yaðmur damlalarýyla.
Kucaðýnda Yaradan’ýn sevgisiyle,
Geldin oturdun gönül soframa.
Sözler aþtý daðlarý,
Denizler taþtý ne çok söyleþtik...
Daktilomun tuþlarý aðladý sen anlattýkça ;
Babam dedin,
Annem dedin,
Kýzým dedin de baðrýmý deþtin.
Yaralý kaplanlar misaliydin,
Yüreðini gömüp kuma,
Geçmiþle gelecek arasýnda
Yer bulamadýn kendine...
Öyle bir yaðmur yaðdý ki
Gözlerimden yüreðime
Diyemedim...
Bendeki gücü vereyim dedim de
Veremedim...
O kadar gururlu, o kadar asil
Ve o kadar ulviydi ki yüreðin...
Sevgi adýna,
Dostluk adýna ne varsa
Vermek isterdim sana,
Veremedim...
Ahretliðim, can dostum!
Nerdesin bilemedim.
Kanadým kýrýldý
Diyemedim.
Dostluðuna sýðýnmak istedim de
Bulamadým ne seni
Ne de o dost yüreðini.
Ölülerin ardýndan aðlanýr;
Ya yaþarken yok olanlar
Nerdedirler bilir misin,
Bilip de söyler misin?
Sanmam ki bilesin,
Sanmam ki diyesin,
Sanmam.
Çünkü senin yüreðin
Dolmuþ da taþmýþ,
Taþmýþ da aþmýþ.
Dostum
"Dostum" diyebilmek,ne güzel. Umarsýzca, düþünmeden, güvenip söyleyerek tüm içtenliðinle içindekileri ve tükenmeden, yeniden çoðalarak onun yüreðindeki gibi bin yürekte, "dostum" diyebilmek bir yüreðe ne güzel bir tercih...
Dostum. Sýmsýcacýk bir sevgi akýyor yüreklere dost deyince an be an. Güven akýyor damarlarýn içine. Diyor ki yüreðin: Sarar seni sevgisiyle dostun, bil bunu ve zaman zaman hayatýn taþlarý takýldýðýnda ayaðýmýza, uzanýp da yatýnca boylu boyunca þu kýrýk dal misali, gözlerimiz dostu arar...Yok dersin, unuttu dersin. Gidersin de kalkýp viran gönlünen bir çay demleyim , dersin kendi halince...Kaþýðý bulursun da þekeri bulamazsýn...Bakarsýn ki gelmiþ dostun , þeker niyetine...Onsuz bir þeyin tadý yok..."Dostum" dedikleriniz, hiç ummadýðýnýz anda yanýnýzda bitiveren bir yaðmur bulutu gibidir...O döker içini, siz dinlersiniz; siz söylersiniz, o savrulur ve nihayetsiz bir limanýn yolcularý olan bu garip gönüller, bu teselli ile ummana bakýp dudaklarýný kýpýrdatarak bir þeyler dilerler.
SERAP ÖZALTUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.