Söz vardýr iþ kotarýr, belâyý sýzan eyler;
Söz vardýr baþýn alýr, oltaya sazan eyler...
Boðaz dokuz boðumdur, iki dinle bir konuþ!
Zýrva tevil götürmez, mermeri tozan eyler...
Ýlmin bile suç olur bazen toplum indinde,
Bir gaf gözden düþürür, adýný bozan eyler...
Mýzrak çuvala sýðmaz, önder yanlýþ yaparsa,
Zeybekler kafa bulur, efeyi, kýzan eyler...
Ýradeler çatýþýr, boþlukta kalýr makam,
Siyâsetin hýr-gürü, baharý hâzan eyler...
Gün gelir sokaklara dökülür insan seli,
Tetik-efsun feryatlar, uysalý, azan eyler...
Tâlih ayný deyiþten O’nu dâra çeker de,
Þunu millete Vekil, Bu’nu da Ozan eyler...
Kimi söz hýzlandýrýr felâket sürecini,
Kimi söz zafer sunar, târihi yazan eyler...
Düzgün üslûbu-beyan sert kalbi yumuþatýr,
Yahþi, yaman dem vursa, duyan hüsnü-zan eyler.