’’yani kim yaþamýþ kendi adýna’’
doðru mudur?, diyerek baþlýyorum güne
’’ve ben ki hazýrýmdýr bir süre unutulmaya’’ (1)
nasýlýr çözülür gözlerindeki o giz,
diyerek içiyorum ne bulursam ki içmenin de varoþlarda bir adý vardýr
sonbahar üstüme bir sözdür, bir üþüme, bir parka,
parkam beni sarmýyor dediðimiz aþk zamanlarýmýzda
radyo dinler gibi durduðumuz otobüs duraklarýnda hep aynýdýr dalgýnlýk
aynýdýr sevmenin adý, aynýdýr demiþtik biz þimdi kapansam odama
türküler bulacaksam, frekanslarýn tiz sesinde pencerenin buðusu
sokak lambasýnýn ayazý ise yalnýzlýðýmýn sesi
sahi yalnýzlýðýmýn sesi bedenimin dýþa vurmasý ve bu kadardýr
ve bu kadardýr aþkýn gözleri niþanlamasý
kapatýr dünyalýðý yani kaç hevesin varsa kapanýr aþka
aþk dediðin sonsuz bir evrende tartýlamaz
tartamazsýn sevdiðinin gözlerini
din dediðin aþký yazamaz
yazamaz aþký tanrý da
yarattýðý gözleri yaþayamaz
sanki bir evren boþtur o gözler olmadýkça
’’ben mutsuz kiþiyim, size yüzümü getirdim bu anlamda’’ (2)
böyledir sevmenin çaðrýsý sevmenin acýsý sevmenin hazý
aslýnda sevmek çaðýný þaþýrmýþ biz masaldýr bazen
kimi bazenler yüklü bir masaldýr
bazý asýrlar için aþk belirler yüreðin kaderini
aþk bir ýssýzlýktýr
o rüya dili öðrenilene kadar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.