Ben sensiz geçen her günü eziyet olarak gördüm, Seni; sevmesen de sevmeyi büyük bir meziyet saydým. Ne yapayým aþkla yanarken kalbim, kördüm. Ben ne tam olarak yaþadým nede öldüm.
Ne kadar aný defterim varsa hepsini gömdüm. Yazdýðým onlarca þiiri, hunharca katlettim. Belki bir kelimesi bile seni alakadar etmese de, Üzerine alýnacaðýndan korktum.
Farz-ý misal hepsi senin için yazýlmýþ olsun. Düþünsene kendini ne kadar heder ettiðini. Hele ki kendini sevdirmeyi becerememiþ benim için. Bir damla gözyaþý akýtmana tahammül edemem.
Sosyal Medyada Paylaşın:
mustapcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.